Als je zelf kon kiezen, hoe zou je dan heten?
Toen ik met mijn uitgever in gesprek was geraakt over mijn manuscript, stelde hij mij de vraag onder welke naam ik wilde publiceren.
Die vraag had ik niet aan zien komen. Bleu misschien. Maar zeg nou eerlijk, hoe vaak besef je dat je een keuze hebt?
Een uniek moment, niet ongewoon voor mensen die iets creëren: muzikanten, kunstenaars en… schrijvers. Tot nu toe gebruikte ik zonder veel bijgedachten mijn eigen naam – maar… hoe is het mogelijk dat wij onze meisjesnaam van onze vader krijgen, wie heeft deze woordgrap ooit bedacht – en mijn voornaam vond ik altijd wel oké. Jammer alleen dat de spelling zo braaf was. Dat maakte mijn achternaam dan weer goed.
Maar toen stond er op het manuscript dus alleen nog een werktitel. Ik vroeg me af wie het eigenlijk had geschreven. Zonder gekheid.
Wie was dat deel van mij, die kon scheppen, zelfs een boek? Het was niet degene die zich zo thuis voelt in de werkelijkheid, de aangepaste, verantwoordelijke, brave persoon die ik ook ben. Die kreeg dat twintig jaar lang niet voor elkaar. Te druk met binnen de lijntjes blijven.
Maar een auteur, dat is de gedroomde versie van mezelf. De schrijver van het boek was degene die ik wilde zijn als ik later groot was.
En dan, hoe moest ik dat deel van mij dan noemen? Mijn ouders hadden me altijd bezworen dat ze me niet naar een auto vernoemd hadden. De bijnaam van die auto, een watervogel, klonk liefkozend, compleet met een verkleinwoordje. Nee joh, heus niet naar de Citroën met een uitstulping bij de kofferbak, waarin zij rond mijn geboorte reden. Hmmm. En waarvan toevallig de klank dezelfde is. Vast wel. Exotisch ook nog, geschreven met een y.
Dezelfde initialen, dat leek me ook wel zo praktisch.
En iets betekenend wat iets zegt over wat ik wil doen, wil maken. Want het werd wat sleets, zoveel jaar zelf de spot met mijn achternaam drijven. Als ik toch kon kiezen, wilde ik niet meer zo’n tot een onaangename verbeelding sprekende achternaam, waarvan zoveel verbasteringen mogelijk gebleken waren. Ik wilde geschiedenis schrijven – geen megalomane ambitie, maar letterlijk: historische fictie, kleine verhalen waar grote waarheden van uitgaan. Zoals Kléo, de muze van de geschiedschrijving.
Ik was het altijd al, maar sinds 4 juni heeft die auteur een eigen verhaal.
Er was eens een schrijver. Ze heette Dyane Kléo.
0 reacties