Kunnen we tijd verliezen en tijd genereren?

In Nederland blinken we uit in het gebruik van spreekwoorden en figuurlijk taalgebruik. Ik houd er van en dan met name van de verwarring die het gebruik ervan bij sommige mensen oproept maar nog meer de creatieve fouten die je ermee kunt maken. Hebben vroege vogels goud in de mond? En ’s avonds een man, ’s ochtends een vrouw?

Vertaal je ze letterlijk in een andere taal, bijvoorbeeld Engels, dan is daar de totale meltdown van betekenis. You are tasty busy is één van mijn favorieten van de scheurkalender die bijna 365 dagen van plezier telden.

Bij het werken aan Rasmoeders was killing time nooit aan de orde. Overdag niet. Omdat dat er met schoolgaande kinderen niet viel te ontkomen aan de dictatuur van de vroege ochtend. Omdat ik mijn werk graag goed en met aandacht doe. Omdat ik bij voorkeur gezond en samen met mijn gezin eet. En dat kost dus tijd. In die moederlijke verantwoordelijkheden was er geen tijd te verliezen. Zeker niet voor zoiets als mijmeren.

Of toch?

Wat ik wel kon, was tijd rekken.

      ‘Aaaah… ik hoef toch nog niet naar bed, nog éventjes…’ stelde ik mijn bedtijd uit. Precies zoals jonge kinderen doen. Dat talent had ik al jong ontwikkeld en dat leverde me nu ook weer profijt op: als iedereen naar bed was, koesterde ik de stilte om me heen, luisterde naar niets dan mijn eigen gedachten, nam de tijd om op mijn schreden terug te komen. Deze aanpak kostte me wel een uitgeslapen gezicht, maar ach, wat konden mij die wallen schelen wetend dat ik weer een aantal alinea’s (of maten in de muziek – dat leg ik in een blog of tien nog uit) tot een verhaal had gevormd?

Toch ging het schrijven nog te langzaam, omdat er teveel tijd (en afleiding) tussen zat: als ik er weer voor ging zitten wist ik soms niet meer waar ik gebleven was of waar ik naartoe wilde.

Dus moest ik meer aaneengesloten tijd maken. Oftewel, regels opstellen. Als mama achter haar secretaire zat, haar niet storen; uitjes die zonder mij ook heel leuk waren, sloeg ik over; als het schoolvakantie was, was papa chef animatie.

     ‘Weet je nog, dat wij toen naar dat vakantiepark toe moesten?’ vroeg mijn zoon laatst nog. Zeker. Inderdaad moesten ze dat toen: wegwezen, ruimte maken voor mama om iets anders te doen dan moederen. Want moeders wil is wet.

In die zelfgemaakte tijd kon ik eindelijk dagen achtereen schrijven, deze tijd had ik opgeëist voor Hoofdstuk VI.

En de titel? Matronizing.